Powołany w styczniu 1971 r. specjalny Komitet Ekspertów do opracowania „Raportu o Stanie Oświaty” dokonał analizy dotychczasowego systemu oświaty i zaproponował model przyszłego systemu na tle przewidywanych przeobrażeń społecznych, technicznych i kulturalnych. Należy przy tym pamiętać, że był to okres następujący bezpośrednio po krwawych wydarzeniach grudnia 1970, których biernym na szczęście uczestnikiem, była zarówno młodzież jak i grono pedagogiczne naszej szkoły, z której okien widać doskonale położoną w pobliżu bramę Stoczni.

Szkoła jako miniaturowa społeczność przeżywa wstrząs tak jak i cały naród. Słowo, które głosi nauczyciel w szkole, jest natychmiast konfrontowane z rzeczywistością w najbliższym środowisku, w którym żyje uczeń i w środowisku dorosłych. Wymaga to szczególnej opieki nad uczniem, umiejętnego kierownictwa, troskliwego przewodnictwa poprzez życie najeżone rafami niebezpieczeństw nie tylko natury poznawczej, ale też emocjonalnej i moralnej.

Ten etap historii szkoły, jak każdy nowy etap, jest zmodyfikowaną kontynuacją założeń okresu poprzedniego, jest ściśle powiązany z całą historią kraju i Gdańska.

Szkoła nie działa w oderwaniu od środowiska, jest mocno wkomponowana w kręgi ludzi dorosłych, korzysta ze wszystkich typów informacji, jak: radio, telewizja, prasa, dysponuje środkami umożliwiającymi coraz lepsze przyswajanie wiedzy, włącza się w nurt życia społecznego poprzez prace społeczne i działalność organizacji młodzieżowych.

Naczelną funkcją szkoły jest danie młodemu pokoleniu określonego zasobu wiedzy, przygotowanie go do czynnego i twórczego udziału w życiu i pracy.

Główne zadania szkoły w tym czasie to:  przekazanie młodzieży gruntownej wiedzy,  rozbudzanie zainteresowań,  wyrabianie umiejętności samodzielnego uczenia się,  wyrabianie umiejętności dostrzegania i rozwiązywania problemów przez młodzież,  kształtowanie postawy współuczestnictwa w rozwoju nowoczesnej gospodarki i kultury społeczeństwa,  nauczanie umiejętności praktycznego i zawodowego działania,  wpajanie wartości ideologii socjalistycznej, poszanowania pracy i mienia społecznego,  rozbudzanie wrażliwości moralnej i poczucia dyscypliny społecznej.

Duży nacisk położono na pogłębienie etyki nauczycieli, większe zbliżenie nauczycieli do młodzieży, jako życzliwych doradców w zakresie samokształcenia i kształtowania właściwych postaw moralnych wychowanków, podnoszenie kwalifikacji zawodowych pod względem merytorycznym i metodycznym, integrację pracy dydaktyczno-wychowawczej z uwzględnieniem poziomu intelektualnego danej klasy, jej możliwości samodzielnej pracy, zajęcie się uczniami uzdolnionymi i zwiększenie opieki nad uczniami odstającymi od określonych norm, zwiększenie oddziaływań w przekazywaniu wiedzy z prasy, radia, telewizji i innych źródeł informacji. Jako bardzo ważne w pracy wychowawczej uznano zajęcia pozalekcyjne i sportowe. Pewne dziedziny, jak: organizacja imprez, uroczystości, działalność kulturalna, sportowa i wypoczynkowa zostały przekazane młodzieży, która nie tylko je organizuje, ale też odpowiada za nie.

Okres ten, przypadający na lata kierowania szkołą przez dyrektor Mirosławę Skrok, różni się od poprzednich niezwykłą intensywnością.

Sejmu z 13 października 1973 r. w sprawie systemu edukacji narodowej, przyjęta w 200 rocznicę powstania Komisji Edukacji Narodowej, zakończyła dyskusję nad propozycjami w sprawie rozwoju oświaty i wychowania. Uznano, że ta uchwała: „rozpoczyna wielkie dzieło budowy nowoczesnego systemu oświaty, odpowiadającego żywotnym interesom narodu i zapewniającego społeczeństwu po raz pierwszy w historii naszego kraju powszechne wykształcenie średnie”. Wykształcenie to miało być realizowane pod warunkiem wyrównania poziomu szkół przez dopływ wysoko kwalifikowanej kadry nauczycielskiej, wydatne podniesienie kwalifikacji nauczycieli, opracowanie nowoczesnego systemu zarządzania całością oświaty, zapewnienie środków finansowych i inwestycyjnych niezbędnych do realizacji programu przebudowy systemu edukacji.

Ważną cechą zmian organizacyjnych była reorganizacja sposobu przyjęć uczniów do liceum: zniesione zostały egzaminy wstępne. Wprowadzono ponownie klasy o różnych profilach: ogólnym, sportowym, matematyczno-fizycznym, humanistycznym, biologiczno-chemicznym i eksperymentalnym matematycznym uniwersyteckim z wykładowcami matematyki z Uniwersytetu Gdańskiego.

Ważną rolę w tym czasie odgrywają konferencje teoretyczno-pedagogiczne na temat kultury współżycia, form i metod pracy Rady Pedagogicznej, form i metod obywatelskiej i ekonomicznej edukacji młodzieży, zadań harcerstwa w programie wychowawczym szkoły itp..

Zespół wykładowców, w którego gronie jest wielu pedagogów z bardzo długim stażem, z wieloletnią praktyką wspiera młodszą kadrę, która również zaczyna im dorównywać. Zacieśnia się więź między wykładowcami, ulegają znacznej poprawie stosunki międzyludzkie. Różnice wynikające z cech charakteru, odmiennego pojmowania takich czy innych spraw nie mają zasadniczego wpływu na pracę. Wielu nauczycieli, którzy przeżyli nie jedną rewolucję programową, nie zawsze mogło mówić to co chcieli, jak czuli, rzadko jednak lub zgoła nigdy nie mówili na lekcjach rzeczy niegodnych szanującego się pedagoga.

Obchody ważnych rocznic, jak np. 500-lecie urodzin Kopernika, 30-lecie PRL, były okresem, który wykorzystywano w prac: wychowawczej dla rozbudzenia uczuć dumy narodowej, patriotyzmu wśród młodzieży. Temu celowi służyły też słowa przyrzeczeń składane przez pierwsze klasy przychodzące do szkoły, słowa ślubowania składane przez opuszczających szkołę absolwentów.

Organizację ZMS zastąpiła masowa Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej, która rozrosła się do kilkunastu drużyn liczących ponad 300 uczniów. Organizacja ta była inicjatorem i brała aktywny udział w różnych akcjach społecznych na rzecz szkoły i miasta, integrowała młodzież, dopingowała do zwiększonego wysiłku w nauce poprzez różnego rodzaju konkursy, jak np. „Niebieskiego Zeszytu”, była też inspiratorem i założycielem szkolnego teatru „Jedynka”, później teatru „Nowy” i różnych szkolnych zespołów artystycznych.

Patronat nad szkołą sprawuje Stocznia Gdańska, która w czynie społecznym urządziła salę im. M.Kopernika, pracownię geograficzną, salę konferencyjną, uzupełniła wyposażenie wielu sal i gabinetów, wykonała wiele prac remontowych. Następuje rozbudowa bazy środków audiowizualnych poszerzająca możliwości pełnej realizacji programów nauczania.

Praca zespołu pedagogicznego przynosi wymierne wyniki. Młodzież bierze udział w licznych konkursach i olimpiadach, w których zdobywa wiele czołowych lokat w skali miasta, województwa, kraju a nawet za granicą. I tak np.: nagrodę specjalną w konkursie ogólnopolskim „Polska ojczyzną Kopernika” zdobywają: Monika Goszczurna, Ludmiła Kotarska, Elżbieta Urban i Danuta Ostiadel; harcerski teatr „Jedynka” zdobywa nagrodę „Bursztynowej Maski”, później nagrodę „Złotej Jodły” na festiwalu w Kielcach; w konkursie „Ja i moje miasto” szkoła zdobywa puchar Towarzystwa Przyjaciół Gdańska a w tymże konkursie w dziale plastyki pierwsze miejsce zajmuje Lucyna Młotkowska; w dziale fotografii pierwszą nagrodę otrzymuje Juliusz Moskot; na XVIII Międzynarodowej Olimpiadzie Matematycznej w Austrii trzecie miejsce zajmuje Adam Parusiński; indywidualną nagrodę „Niebieskiego Zeszytu” otrzymuje Ewa Prądzyńska. Można by tak wyliczać sukcesy szkoły i jej wychowanków jeszcze bardzo długo.

W ślad za sukcesami wychowawczymi i pedagogicznymi idzie wysoka ocena kadry nauczycielskiej, W dokonanej przez władze oświatowe ocenie pracy szkół, I Liceum uzyskuje ocenę wyróżniającą” za planowanie i realizację wszystkich zadań w zakresie nauczania i wychowania”. Poszczególni nauczyciele otrzymują wiele odznaczeń państwowych i regionalnych a także nagród resortowych.

Nie sposób wymienić wszystkie wyróżnienia i wszystkich wyróżnionych i nagrodzonych w tym okresie.

Omawiany okres, rozpoczęty tragicznymi wydarzeniami grudnia 1970 r., aprobowany przez większość społeczeństwa do drugiej połowy lat siedemdziesiątych, jako koncepcja przyspieszonego rozwoju Polski, zaczyna się stopniowo walić w gruzy. Program odnowy nie zawsze był bowiem realizowany tak jak rozumieli go zwykli zjadacze chleba, jak rozumiała go większość społeczeństwa. Narastają coraz większe trudności gospodarcze, pogłębiają się sprzeczności między głoszonymi hasłami a życiem. Rzeczywistość szkolna z jaką ma do czynienia nauczyciel też nie jest identyczna z rzeczywistością odbieraną przez młodzież.

Ciekawą ilustracją poglądów młodzieży na temat unowocześniania pracy dydaktycznej i rozwoju zdolności uczniów mogą być wyniki anonimowej ankiety rozpisanej w tym czasie wśród uczniów.

Młodzież bardzo krytycznie oceniała pracę szkoły, uważając, że program szkolny jest skostniały, tkwiący w przeszłości, nie daje swobody w interpretacji literatury i historii. Większość młodzieży proponuje rozszerzenie pracy kół zainteresowań w czasie pozalekcyjnym, stopniowe eliminowanie formy wykładu, wprowadzenie etyki i tworzenie klas specjalistycznych dopiero po 2 latach nauki. Z ankiety wynikało, że młodzież jest głęboko zainteresowana tym, co się dzieje wokół niej i potrafi samodzielnie i głęboko krytycznie oceniać zachodzące zjawiska i sprzeczności.

W marcu 1980 r. ukazuje się pierwszy numer „Gilotyny”, gazetki poruszającej najróżniejsze problemy szkolnej zbiorowości. Inicjatorami są uczniowie: Krzysztof Skiba, Maciej Kosycarz, Wojciech Lipka, Michał Skakuj i Janusz Waluszko.

Młodzież początkowo, zdawałoby się biernie przyglądająca się rosnącemu niezadowoleniu społecznemu, narastającemu kryzysowi we wszystkich dziedzinach życia, powoli sama zaczyna uczestniczyć i działać na rzecz zmian tak w szkole jak i w życiu. Młodzież nie chce już być tylko biernym obserwatorem, nie chce się zgodzić z założeniami głoszonymi w szkole, że „państwo i ustrój mają raz na zawsze dany sens, że tego nie da się i nie można zmienić”, nie chce być sprowadzona do roli kapitulanta rezygnującego z różnych wartości.

We wrześniu 1980 r. powstaje „Solidarność Nauczycielska”. W grudniu 1980 r. doszło do strajku okupacyjnego nauczycieli w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku. Trzecie i czwarte klasy postanowiły zamanifestować swoje poparcie dla pedagogów a przy okazji przeforsować własne postulaty. Postulaty te, wręczone Ministrowi Oświaty i Wychowania 17 grudnia 1980 r. to m.in.:  umożliwienie tworzenia w szkołach nowych, uczniowskich organizacji samorządowych oraz uczniowskich organizacji koordynujących ich poczynania, z prawem wydawania pisma międzyszkolnego.  możliwość obchodzenia rocznic narodowych wydarzeń historycznych nie objętych dotychczas terminarzem, np. 3 Maja, 11 Listopada, 16 Grudnia.  nauczanie historii i języka polskiego w duchu prawdy i tolerancji światopoglądowej, co związane jest ze zmianą programów nauczania i podręczników.  propedeutyka przedmiotem obowiązkowym, lecz nie ocenianym.  udzielanie szkołom kompetencji w sprawie zmian metod dydaktycznych nauczania.  zniesienie obowiązku odpracowywania godzin społecznych.  odroczenie o 1 rok służby wojskowej absolwentom szkół, którzy nie dostali się na studia bezpośrednio po zdaniu matury.  poszanowanie godności ucznia i swobody w kształtowaniu jego własnej osobowości.  zniesienie typowania uczniów na wyższe uczelnie bez zdawania egzaminów wstępnych, a także zniesienie punktów preferencyjnych.  zniesienie obowiązku uczestnictwa w manifestacjach propagandowych.  jawność dokumentów, dotyczących kandydatów, przesyłanych na wyższe uczelnie.  umożliwienie uczniom dyskusji nad zmianą Kodeksu Ucznia i współdecydowanie o jego zmianie.

Większość przedstawionych postulatów została przez ministra aprobowana. Minister wyraził zgodę na powstanie w szkołach innych struktur samorządowych. Zdaniem ministra szkoła powinna jednakowo traktować całą historię. Uczniowie mogą organizować uroczyste obchody wszystkich ważnych wydarzeń historycznych, pod warunkiem, że nie będzie się to odbywało kosztem normalnych zajęć lekcyjnych. Nauczanie historii i języka polskiego wiąże się ze zmianą programów i podręczników. Dlatego też, nim to nastąpi proponuje się nauczanie historii najnowszej na podstawie źródeł, a więc materiałów obiektywnych. Nauczyciele propedeutyki zobowiązani zostali do oceniania uczniów wyłącznie za wiadomości, a nie za poglądy. Ministerstwo wydało także zarządzenie w sprawie zniesienia obowiązkowych prac społecznych i dobrowolnego uczestnictwa we wszelkich manifestacjach i imprezach.

Ponieważ uczniowie stwierdzili, że dotychczasowy Samorząd Uczniowski nie jest prawdziwym reprezentantem młodzieży, został on rozwiązany, a na jego miejsce powołano Parlament Uczniowski. Tymczasem przewodniczącym został Paweł Żelewski.

Parlament Uczniowski był samorządną organizacją uczniowską. Podlegały mu komisje wykonawcze, które pełniły funkcje działających dotychczas sekcji Samorządu Szkolnego. W skład komisji wykonawczych wchodzili wszyscy chętni uczniowie. Powołano 3 komisje: gospodarczą, kulturalną i imprezową. W skład Parlamentu wchodzili przedstawiciele klas i przedstawiciele komisji. Prawo uczestnictwa i swobodne wypowiedzi na forum Parlamentu mieli wszyscy uczniowie z tym, że prawo głosu mieli tylko jego członkowie. Decyzje Parlamentu podejmowane były w obecności 2/3 jego członków i zatwierdzane większością głosów. Parlament wybierał spośród swoich członków w tajnych wyborach (2 razy w roku) członków Prezydium: przewodniczącego, sekretarza i skarbnika. W skład Prezydium wchodzili też szefowie komisji. Prezydium reprezentowało Parlament na terenie szkoły i poza nią i koordynowało prace Parlamentu. Trzej przedstawiciele Parlamentu mieli prawo uczestniczenia w obradach Rady Pedagogicznej (nie dotyczących kwestii oceny uczniów) i byli zobowiązani do przekazywania podjętych przez Radę Pedagogiczną uchwał. Przedstawiciele Parlamentu mieli też prawo uczestniczenia w obradach Komitetu Rodzicielskiego.

Parlament miał także prawo do posiadania własnych funduszy pochodzących z dochodów z prac społecznych, imprez, dotacji spółdzielni szkolnej i innych subwencji i dotacji (np. Komitetu Rodzicielskiego) oraz składek członkowskich. Funduszami Parlamentu dysponowało ogólne zebranie Parlamentu.

Wychodząca od 6 marca 1980 r. w formie gazetki ścienni „Gilotyna” już od 16 marca 1981 r. ukazuje się w formie powielanej. Pojawiła się nowa gazetka pn. „Godło” – gazetka historyczna redagowana przez Mariusza Bogusza, Janusza Dudę, Wojciecha Turka, Marka Kondratowicza i Tomasza Weinbergera.

W 1981 r. następuje wstrzymanie realizacji reformy strukturalnej systemu edukacji narodowej. określonej uchwałą Sejmu z 1973 r. Oznacza to rezygnację z tworzenia jednolitej powszechnej szkoły 10-letniej. Jednocześnie Sejm zobowiązał Rząd do systematycznej modernizacji programowych i organizacyjnych zasad pracy szkół, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki wychowawczej, do opracowania na podstawia opinii naukowców i środowisk nauczycielskich długofalowe programu rozwoju systemu edukacji, do podjęcia prac nad nową ustawą o systemie edukacji a także do systematyczne działania na rzecz poprawy warunków pracy nauczycieli. Decyzje te wraz z decyzjami dotyczącymi zawodu nauczycielskiego, zawartymi w uchwalonej 26 stycznia 1982 r. Karcie Nauczyciela, zasadniczo są zgodne z rzeczywistymi potrzebami i oczekiwaniami społecznymi, otwierają nowy etap rozwoju szkolnictwa, a w tym i naszej szkoły.

(Opracował na podstawie materiałów archiwalnych M.Karp)